Wie een beetje thuis is in de wereld van Urbex, weet dat onze wereld vergeven is van verlaten schatten. Niet dat ik een specialist ben, maar als ik iets verlaten tegenkom, steek ik daar al eens graag mijn neus in. Toen ik naar IJsland reisde, wilde ik dus met alle geweld de bekende DC-3 zien.

In de jaren ’70 van de vorige eeuw, stortte een Amerikaans Douglas Dakota DC-3 vliegtuig neer op de kust van Sólheimasandur, niet ver van het dorpje Vík. Naar het schijnt had de piloot de verkeerde, lege brandstoftank ingeschakeld, waardoor het toestel recht richting grond vloog. Niemand geraakte gewond, gelukkig.

In de loop der jaren werd het wrak vergeten. Het leed onder de elementen en zakte een beetje in het zand. Het werd kaal gestript en geplunderd. Het lag maar te liggen, op dat strand in IJsland. Totdat een bende avonturiers er terecht kwamen en foto’s begon te maken. Het zwarte, vulkanische zand, sneeuw en stormachtige luchten spraken tot de verbeelding van meer avonturiers. En zo kwam dit eens vergeten vliegtuig weer onder de aandacht.

Urbex met Parking

Ik had al fantastische foto’s van dat wrak gezien, en dus wilde ik het vinden. Niks zo plezant als een verlaten plaats waarvan je eigenlijk niet echt zeker weet waar het ligt.

Wel. Dat sloeg tegen. Vanop de ringweg zochten Manlief en ik naar de juiste coördinaten. We wisten dat de DC-3 een flink stuk van de ringweg lag, dus we waren vooral op zoek naar de juiste plaats om te parkeren. Het vreemde was, toen we op de juiste plek kwamen vonden we daar een parking, met keurige hekken rond het zand.

Een parking. Ik vond dat al niks. Half het plezier van urbexen ligt in het feit dat je iets moet gaan zoeken. Een parking was te gemakkelijk. Bovendien stond die parking ook nog eens vol auto’s, en was het pad erachter vergeven van de wandelaars.

Vier kilometer zandtrappen

Mijn humeur zakte met de seconde. Zeker toen bleek dat we echt wel op de juiste plaats waren. De enige manier om het wrak te bereiken was om de auto netjes te parkeren en het pad te volgen. Net zoals alle anderen.

En dus gingen we aan het wandelen. Dat was zwaarder dan verwacht. In zand wandelen is sowieso al vermoeiend, maar wandelen op een platte vlakte waarvan je het einde niet kan zien… dat duurt eeuwen! Ook niet bangelijk voor mijn humeur.

De DC-3

Uiteindelijk kwamen we bij het vliegtuig. Of wat er nog van overschoot. Ik wilde foto’s en ging dus aan de slag met mijn camera. Niet gemakkelijk, want vanuit elke hoek liepen er mensen in mijn beeld. Mensen die zelf foto’s wilden maken, mensen die het vliegtuig wilden bekijken en mensen die schijnbaar naar daar waren gewandeld voor een koffieklets. Grmbl.

Het vliegtuig was indrukwekkend. Dat moet ik toegeven. In grijs staal, met losse kabels en nog sporen van het interieur. Het zwarte zand er omheen maakt het plaatje enkel dramatischer. Het was de wandeling waard. Maar volgende keer kies ik toch een moment dat er minder mensen rondlopen. In de sneeuw, bijvoorbeeld, of ’s nachts terwijl het noorderlicht danst.

Bescherm IJsland!

Hoe meer ik leerde over IJsland, hoe meer ik begreep waarom er precies een parking werd geplaatst bij het vliegtuig. In IJsland is men namelijk heel erg zuinig op de natuur. Iets wat ik alleen maar kan toejuichen. De vele avonturiers die de DC-3 wilden bezoeken, reden vaak per auto het strand op. Wat schade toebracht aan het strand, maar ook vaak aan de auto’s. Het zou de eerste keer niet zijn dat een auto in het zand zakt.

Klopt, ik was behoorlijk viesgezind toen bleek dat die parking er lag. Maar dat had meer te maken met het feit dat ik het altijd jammer vind als urbexlocaties algemeen gekend raken. Zodra ik door had dat die parking er lag om de prachtige, IJslandse natuur te beschermen, kon ik het alleen maar eens zijn.

Wil je zelf naar IJsland? Lees dan zeker ook onze andere artikels.
Over mijn tijd in IJsland
Door de ongerepte natuur van IJsland
Wat je nog niet wist over IJsland
De warmwaterrivier van Reykjadalur
Noorderlicht zoeken en fotograferen