De herfst, hét wandelseizoen bij uitstek, is in volle gang. De bossen krijgen kleur en in de ochtend hangt er mist over de weilanden. Prachtig, vind ik dat. Zeker in een bosrijk gebied, of in de bergen. Zoals in het oosten van Ierland.

Ik logeerde een tijdje in Carlingford, aan de oostkust van Ierland, vlak onder Noord Ierland. Tijdens mijn verblijf, sliep ik in het prachtige Ghan House. Dit zeventiende-eeuws huis werd omgebouwd naar een gerieflijk hotel, zonder het daarbij zijn karakter kwijtspeelde. Ontbijten doe je er aan de open haard, dineren in het voormalige salon.

Carlingford is een kustplaatsje, met een kleine, natuurlijke haven, op het schiereiland Cooley. Het centrum van dit plaatsje toont nog steeds de middeleeuwse opbouw. Bovendien vind je verschillende ruïnes van koopmanshuizen, stadsomwallingen en zelfs een klein kasteel in het centrum. Dit alles maakt het een heel gezellig plaatsje, waar je gemakkelijk de tijd uit het oog kan verliezen.

Ten zuiden rust dit dorpje tegen de kust aan. Ten noorden ligt het tegen de berg Slieve Foy aan genesteld. De berg, begroeid met heide die in de zomer paars en in de winter roodbruin kleurt, is bedekt met wandelpaden. Sommige lopen in een mooie lus terug naar het dorp, andere lopen verder Cooley of het binnenland in.

Op de flanken van de Slieve Foy vind je de restanten van een dorp. Het Verlaten Dorp, zoals dat in de volksmond heet, was nog niet zo lang geleden bewoond. Maar tegenwoordig is het niet meer dan een netwerk van dry stone walls en huisjes zonder dak. Niet veel verder vind je, als je goed zoekt, een kleine, megalithische grafheuvel.

In het oude Ierland was bijgeloof heel erg sterk aanwezig. Mensen waren religieus, maar het christendom is er nooit helemaal in geslaagd om de aloude gewoontes, gestart door de oude Ieren, volledig uit te roeien. Eén van die gewoontes was het afsmeken van geluk bij een hagedoorn struik of boom, door lintjes en kleine offers aan de takken te knopen. Deze knoestige, droge bomen met rode besjes groeien op ruige plaatsen. Vaak stonden ze bekend als heksenbomen, elfenbomen, of zelfs een verzamelplaats voor de zieltjes van gestorven zuigelingen.

Toen ik op de flanken van de Slieve Foy op zo’n hagedoorn stuitte, was ik enorm verbaasd om te zien dat dit bijgeloof nog steeds bestond. De takken droegen allemaal lintjes. Sommige ervan waren vergezeld van een wens, of een smeekbede.
Ik weet niet goed waarom, maar ik werd er stil van. De wind joeg wat feller, de bomen ruisten. De lintjes wapperden heen en weer.

Ik bleef een tijdje als gehypnotiseerd staan kijken. Tot ik mijn hoofd schudde en mijn weg terug naar het dorp vervolgde.
Ierland heeft de reputatie een geheimzinnig land te zijn. De diepe bossen, de valleien vol mist. In vroegere tijden werden de vele megalithische grafheuvels als elfenheuvels aanzien. En elfenheuvels waren gevaarlijk, daar kwam je niet in de buurt.

Tegenwoordig weet men dat plaatsen zoals Newgrange, Howth en ja, zelfs de kleine megalithische grafheuvel bij Carlingford, helemaal niks met elfen te maken hebben. Maar dat maakt het niet per se minder geheimzinnig.

In de avond koos ik voor een diner in de pub PJ O’Hare’s. Een bord fish and chips, en een stevig glas cider, zouden mijn gedachten wel weghalen van die geheimzinnige middag. Of dat had ik toch gedacht. Aan de muur van O’Hare’s hing een ingelijst kostuum. Piepklein, als voor een zuigeling. Een groen puntmutsje, een even groen pakje.
‘Dat,’ knikte de barman, ‘is van een echte Leprechaun.’  Hij knipoogde en gaf me nog een glas cider.

Zelfs ook wandelen in Carlingford? Dat doe je met Walking Holiday Ireland.