Drenthe. Da’s een verloren hoekje in het noorden van Nederland. Een plaats waar de wind vrij spel heeft over de heiden en veengronden, waar de hoeves er nog steeds zo uitzien als eeuwen geleden. Waar het nog echt rustig is.

Drenthe heeft mijn hart gestolen. Ik kan daar niks aan doen, ik heb nu eenmaal een zwak voor van die verloren hoekjes. Plaatsen waar het nog écht rustig is, waar de mensen samenleven met de natuur. En Drenthe past perfect in dat plaatje.

Waar en hoe en wat?

Elk van de twaalf provincies van Nederland heeft zijn eigen, uitgesproken karakter. Dat had ik al begrepen toen ik in de afgelopen jaren Noord- Brabant, Nederlands Limburg en Flevoland bezocht. Ik had al wel het een en het ander gehoord van Drenthe, ik wilde de streek echt eens bezoeken.

Drenthe is één van de meest noordelijke provincies van Nederland. Het is omringd door de Nederlandse provincies Groningen, Fries en Overijssel, en het Duitse Nedersaksen. Voor een lange tijd was er weinig interesse voor het gebied Drenthe. De provincie ontwikkelde zich daardoor vooral als landbouwstreek. De uitgestrekte heiden werden bewoond door schapenkuddes en herders, op het veengebied werd turf afgestoken.

Ook nu is Drenthe nog uitgesproken landelijk. Er zijn amper plaatsen die je stedelijk kan noemen. De meeste mensen wonen in kleine dorpjes en zogenaamde brinkdorpen: een term die gebruikt wordt om dorpen aan te duiden die een – vaak met populieren of eiken begroeide – plaats hadden waar men het vee kon verzamelen.

Daar wilde ik dus naartoe. Naar dat landelijke Drenthe. Dus laadde ik op een vrijdagmiddag bagage en Manlief in de auto en begonnen we aan een roadtrip. Drenthe is op zich niet zo bijzonder ver, ongeveer zo’n 300 kilometer vanuit Antwerpen. Toch waren we een beetje verrast door de rijtijd. Zodra je in Drenthe bent, is de kans nogal groot dat je kleinere wegen moet nemen. En dan gaat het rijden een pak trager, natuurlijk.

De voet, te fiets, te paard

Het eerste wat ik deed toen ik in Drenthe aankwam, was een stapje terug nemen. Ik stond in het brinkdorp Aalden, omringd door eeuwenoude hoeves. Er was niemand te zien, geen auto te horen. Ik ademde eens diep in, en luisterde naar de vogels die tussen de eiken fladderden. Langzaam liep ik tussen de bomen en de huizen. Ik nam wat foto’s, maar genoot vooral van het uitzicht. Ik had meteen een soort van Cotswolds-gevoel. Alsof ik in de Cotswolds van Nederland was.

Drenthe leent zich uitstekend voor slow travel. Je traag door het landschap bewegen, zodat je elk detail in je kan opnemen. Het beste wat je kan doen is je fiets en je wandelschoenen meenemen naar Drenthe. Enkel zo ontdek je de kleinste hoekjes. Enkel zo zie je de uitgestrekte veengronden, de kuddes schapen die vredig grazen onder het wakend oog van de herder.

Maar ook ruiters hebben Drenthe ontdekt. In de bossen vind je kilometers aan ruiterspaden, in de dorpen maneges, waarvan sommige zelfs accommodatie en stallingen hebben voor jou én je eigen paard.
Hoewel ik een enthousiast ruiter ben, ben ik geen goede. Daarom trok ik er op uit met de ervaren begeleiding van manege Knollegruun, in Schoonloo. De bossen verkennen van op een paardenrug is zo goed als magisch. Het zonlicht valt in banen door de boomkruinen, en met wat geluk zie je hertjes wegspringen.

De Hunebed Highway

Hoewel ik intens genoot van de natuur, het paardrijden, de gezellige dorpjes, wilde ik vooral op zoek naar de hunebedden. Een stukje geschiedenis dat vaak over het hoofd wordt gezien, terwijl het minstens even vaak gewoon vlak voor onze neus staat.

Duizenden jaren geleden leefden er verschillende volkeren in Europa. En die lieten hun sporen na. Je kent natuurlijk Stonehenge en Newgrange, twee van de best gekende megalithische monumenten. Maar het zijn echt niet de enige. Over heel Europa vind je hunebedden, grafheuvels en staande stenen. Ja, ook in België en Nederland.

Nederland telt 53 hunebedden, waarvan er 52 in Drenthe staan. Dat wilde ik dus met eigen ogen zien. Tijdens het wandelen en fietsen kwamen we er al een aantal tegen, maar Manlief en ik gingen ook actief op zoek naar de grootste en de mooiste hunebedden. Dat was overigens heel gemakkelijk, want 47 van die hunebedden liggen dichtbij de autoweg N34, die prompt als Hunebed Highway werd herdoopt. Borden met een hunebed erop wijzen je in de juiste richting. Handig!

De hunebedden zijn het makkelijkste te herkennen. Maar het zijn niet de enige monumenten die je zal vinden in Drenthe. Vooral op de heide vind je kleine grafheuvels. Vele ervan zijn nog niet onderzocht, en wellicht zijn er ook een aantal die afgeplat raakten in de loop der tijd, en dus nog niet ontdekt zijn.
Meer leren over hunebedden en grafheuvels? Dat kan in het Hunebedcentrum.

Dorpjes kijken

Ik wist dat de natuur in Drenthe prachtig is. Ik wist dat de hunebedden hun mysterieuze charme hadden. Ik wist helemaal niet dat de dorpen in Drenthe zo onbeschrijfelijk mooi zijn. Instant Bokrijk-gevoel, maar dan in het echt. De hele provincie is bijna een openluchtmuseum.

Mijn eerste kennismaking met Drenthe was Oud Aalden. Dat beviel mij zo, dat ik op zoek ging naar soortgelijke plaatsen. Ik kwam terecht in Orvelte, Gees en Sleen. Allemaal dorpjes met die typische hoeves en brinken. Maar elk toch anders.
Toch, zo mooi als deze dorpjes zijn, het loont ook de moeite om gewoon je ogen open te houden en rond te kijken. De Saksische hoeves vind je overal, en met wat geluk vind je nog andere leuke plekjes, zoals van die typische ophaalbruggetjes en kanalen waarnaast het heerlijk fietsen is.

Tips voor Drenthe

Drenthe is ver genoeg om een vakantiegevoel te hebben, en dichtbij genoeg om er een weekendje weg van te maken. Denk wel aan de rijtijd. Een verlengd weekend is een betere keuze dan een gewoon weekend.

Om Drenthe te bezoeken, zorg je best dat je zelf vervoer hebt. Of het nu om een auto, een fiets of de benenwagen gaat, dat maakt niet veel uit. Het belangrijkste is dat je wendbaar bent, en zelf kan beslissen waar je heen gaat. Want je zal constant iets nieuws ontdekken dat je echt wel wil zien!

Ik logeerde in het Landal vakantiepark Land van Bartje. Een enorm domein met verschillende types vakantiehuisjes, voor verschillende budgetten. Reis je met je kinderen, dan ben je er zeker van dat die zich geen seconde vervelen. Bovendien kan je in het park fietsen huren, voor wanneer je de auto eens een dagje wil laten staan.

Eten deed ik in het pannenkoekenrestaurant ’t Hoes Van Hol-An, in een Saksische boerderij, en in de boomhutten van Joytime, in Grolloo. Beide heel gezellig en informeel.

Om de heide op een leuke manier te verkennen, kan je er op uit trekken met de elektrische karretjes van Eko Tours. Informatief en gewoonweg plezant.
Het bos leer je dan weer goed kennen tijdens een wandeling over het metershoge Boomkroonpad.